Een paar apart

Plaatje hiernaast: het bordje dat Mies had gefiguurzaagd voor op de deur van Auke en Koens' kamer: gisteren eraf gehaald door Auke..

Auke en Koen hebben - vanaf hun geboorte nu bijna zes jaar geleden - bijna altijd bij elkaar geslapen. En nu, eind november 2002, komt daar een eind aan... Om even bij stil te staan......

Auke en Koen zijn begonnen in de kinderwagen. Voor die tijd hadden ze in het ziekenhuis nog een tijdje in een bedje geslapen, en ze hebben bij ons thuis nog één nacht in de wieg geslapen: maar hun eerste echte bed was de kinderwagen. De oude kinderwagen van Mies haar ouders, die al die jaren op zolder had gestaan (en daar nu weer staat). In die kinderwagen hebben ze de eerste drie, vier maanden geslapen.

Hun kamer kwam in mei van hun eerste jaar. Toen ze vijf maanden oud waren. Ons oorspronkelijke idee om de baby bij Anna op de kamer te laten slapen ging natuurlijk de mist in toen we verrast werden met een tweeling (zie: een onverwachte tweeling). Dus besloten we Auke en Koen onder te brengen in de rommelkamer. Dat ging heel goed - en ze hebben daar een tijdje met veel plezier geslapen tussen de rommel. Ergens eind oktober vonden we dat het zo niet langer kon, en dat ze toch maar eens een echte eigen kamer moesten krijgen. Een hele operatie. Want de rommelkamerkast moest naar Anna's kamer en omdat dat geen gezicht was moest er een nieuwe komen, alle troep moest naar boven, de kozijnen waren zo rot als een emmer peren en moesten aan alle kanten dichtgekit, gesmeerd, geplamuurd en weggewerkt worden - en toen moest er natuurlijk ook nog geschilderd worden. Daar hadden we een weekend voor uit getrokken, en dat lukte precies. Roelie paste op de kinderen, en wij verfden ons suf - maar op het eind van dat weekend was Auke en Koens kamer klaar: met naambordje. Ze hadden ieder hun eigen bedje, de komode stond er, er waren knuffels, leuke kleurtjes, leuke gordijnen - kortom: het leek heel wat. En ze hebben daar heel wat tijd in doorgebracht (en wij ook)

In Tynaarlo kregen ze opnieuw samen een kamer - maar ditmaal met een stapelbed: dat wil zeggen: een half hoogslaper: Koen boven, Auke in een bedbak onder omdat we bang waren dat Auke met zijn gedraai uit een hoog bed zou flikkeren. En dat is altijd de volgorde gebleven: Koen boven, Auke onder.

Ging altijd goed. En toch wilden we ze uit elkaar halen. Ze zitten nu op school in aparte klassen, en dat is na de zomervakantie over. En dan hebben ze in ieder geval thuis een plekje voor zichzelf: Auke op zijn kamer, Koen op zolder. En dan vragen we aan Auke: mis je Koen dan niet? Nee, zegt hij dan. En we vragen aan Koen: mis je Auke dan niet? Nee, zegt hij. Al die jaren hebben ze samen geslapen. Koen is door alle huilbuien van Auke heen geslapen. En dan hoorde je ze later weer kletsen, en giechelen, of klooien. Maar als je dan vraagt: mis je hem? dan zeggen ze "nee".