Een paar apart

links Koen, rechts Auke, in de maxicosie, klaar om uit het ziekenhuis

Auke en Koen zijn een tweeling, met een biezonder verhaal. Want: tot een paar minuten voor Koens geboorte wisten we niet dat hij er aan kwam. De verloskundigen in Groningen hadden totaal over het hoofd gezien dat we een tweeling zouden krijgen. Tot het laatst zijn ze ervan uitgegaan dat Mies gewoon een zware zwangerschap had, met een grote baby en veel vruchtwater. Pas in het ziekenhuis, na de geboorte van Auke, bleek dat iets anders uit te vallen.

Het begon er al mee dat Mies een hele zware zwangerschap had. Vooral de laatste drie maanden. Toen kon ze nauwelijks meer lopen. Alleen fietsen ging nog, verder kon ze de hele dag alleen maar een beeetje liggen. En zelfs dan lag die kolossale buik in de weg. Die buik was zo groot, dat allerlei vrienden ons vroegen of we geen tweeling kregen.Van die vragen werden we zelf ook achterdochtig, en daarom zijn we op een gegeven moment samen naar een controle geweest en hebben daar expliciet aan de verloskundige gevraagd of het geen tweeling werd. Maar nee, zei de verloskundige, het is een grote baby met een boel vruchtwater: "hij heeft gewoon veel ruimte om te zwemmen. Kijk maar, net hoorde ik het hartje hier, en nu zit het hier".

Mies zou thuis bevallen, en op 17 januari leek het erop dat dat ook gewoon zou gebeuren. Rond .. begonnen de wee-en. Maar tegen het eind vielen de perswee-en weg. En moesten we alsnog naar het ziekenhuis. Daar kreeg Mies wee-opwekkende middelen toegediend, waarna het allemaal opnieuw begon. Dat was verschrikkelijk, die persweeen in het ziekenhuis. Maar om 16.37 uur was het zo ver: Auke werd geboren. En toen gebeurde er iets heel raars. De zuster en verloskundige die bij de bevalling waren werden helemaal stil. Ik stond er, met het kindje in mijn armen, en Mies lag uigeteld op het bed. Net alsof er iets mis was. En dat was er ook. We zouden een grote, dikke baby krijgen, en Auke was een heel kleintje. En Mies had nog een enorme buik. Toen kwam de gynaecoloog binnen. Ze zag Mies, en mij met het kindje, en vroeg of hij al geboren was. &q uot;Hoezo" vroeg Mies "komt er soms nog een?". En dat bleek het geval. Er ontstond even een enorme paniek in de verloskamer. De gynaecoloog rende weg, om allerlei apparaten te halen die bij de bevalling van een tweeling horen maar die natuurlijk nu niet aanwezig waren. Ze kwam onmiddelijk terug, omdat ze zich realiseerde dat het kindje maar gewoon geboren moest worden. En acht minuten later was Koen er.

.Achteraf gezien is alles goed gegaan, maar de verloskundigem. de gyneacoloog en wij ook denken dat het heel anders had kunnen gaan. Want bijvoorbeeld toen in het ziekenhuis Mies die wee-enopwekkende middelen kregen werd kreeg Auke een electrode op zijn hoofdje geplakt om te zien of alles goed ging. Maar van Koen wisten ze niets. Waarom de tweeling over het hoofd is gezien, is nooit helemaal duidelijk geworden. We hebben nooit een echo gehad, maar de verloskundigen waren er ook van overtuigd dat dat niet nodig was. Waarschijnlijk heeft Auke achter Koen verstopt gezeten. En dat kan makkelijk, want Koen was bijna tweemaal zo groot en zwaar als Auke. En waarschijnlijk heeft het daarom de hele tijd op een gewone zwangerschap geleken die alleen wat zwaarder was.