Sprinkhaanrietzangers

De sprinkhaanrietzanger. Hij is klein, bruin, en je ziet hem niet. Het is geen sprinkhaan, hij zit niet in het riet, en zingt ook niet maar hij ratelt. Als een op hol geslagen wekkertje. Prrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr. Prrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr. En dat heel lang achter elkaar door. Van oudsher een moerasvogeltje, een vogeltje van ruigtes. D'r zit oorspronkelijk nauwelijks iets Drents aan. Maar de laatste jaren is dat veranderd: door de Pitru natuur die Staatsbosbeheer overal met verve aanlegt, komt-ie plotseling veel vaker voor. Een nieuwkomertje dus, net als ik. Rob Bijlsma schreef er onlangs in Drentse Vogels een aardig artikeltje over.
Ik ga de komende tijd uitzoeken hoe het hier zit met de verspreiding van de Sprinkhaanrietzanger.

Plaats van onderzoek: de Heest. De Sprinkhaanrietzanger heeft een paar hele grote voordelen die andere vogels missen: hij zingt vaak 's nachts (voorzover je van zingen kunt spreken) en hij zit vaak op nogal ontoegankelijke gebieden. En dus mag ik de komende tijd 's nachts de Heest in. Dat wordt nog lachen. De Heest is een groot gebied tussen het Oudemolense bos en het Balloërveld in. Tot eind jaren tachtig bestond het uit weilandjes met houtisngels en het Gasterse diep er doorheen. Toen kocht Staatsbosbeheer de grond aan om er iets moois van te maken. FDe bovenlaag van de grond werd afgeschraapt om de voedselarme grond daaronder boven te brengen. Dat moest de groei van allerlei biezondere plantjes stimuleren. Bovendien ontstond zo een drassig gebied. In de weide omtrek wordt er nog steeds schande van gesproken.

Het is in ieder geval wel gelukt. Tenminsten: gedeeltelijk. Er zijn prachtige bloeiende velden in het voorjaar. Maar ook hele stukken pritrus. Het gebied is ongelooflijk drasssig. Als het nat is, is er bijna niet door te komen - zelfs niet met laarzen. Kees kent eén of andere route vanaf het eind van het Oudemolense bos naar een zandpad een eind verderop. Ik ben een paar keer met hem meegelopen, maar kan zijn pad nog steeds niet vinden. Gelukkig hebben ze aan het begin een dammetje gelegd door een heel drassig stuk, zodat je niet al na 50 meter vastloopt in het gebied. Het is eén van de weinige gebieden waar je nog echt kunt verdwalen. Dat is me eén keer overkomen, vorig jaar, 's avonds. Ik kwam toen uit op de weg van Gasteren naar Loon, helemaal aan de andere kant. Dat wordt dus nog spannend met die Sprinkhaanrietzangers..

7 mei 2002.
Eerste Sprinkhaanrietzangers gehoord: eén in de Heest, op het eerste pritusveld, en eén meer richting Oudemolen, langs de Drentse Aa.

9 mei 2002. Eén zingende Sprinkhaanrietzanger in de Madelanden van de Drentse Aa, bij het Okkenveen. Buiten de Heest dus, en ook niet in een pitrusveld.