Het verhaal van Marietje

Er was eens een arme houthakker die samen met zijn vrouw en zijn dochtertje Marietje in een klein houten huisje in het bos woonde. Ze waren arm en bezaten maar een klein stukje grond waarop Marietjes moeder een groentetuintje had verbouwd. Verder was het enige wat ze hadden: een bijl om hout mee te hakken, wat kleren, een paar houten kommen en borden, een gezinsfoto en een lappenpopje voor Marietje. Maar dat kon hun niets schelen want ze waren heel gelukkig.

Zo leefden ze een lange tijd, tot Marietje op een keer net als altijd het bos in ging naar haar lievelingsplekje, en toen ze thuis kwam haar moeder huilend op een zitsteen zag zitten. Ze vroeg wat er was. "Vader is ziek" antwoordde ze. Marietje schrok want bij hen thuis was nooit iemand ziek geweest. "Hoe groot is de kans dat hij beter zal worden?" vroeg ze "Heel klein" was het antwoord. "Ga maar naar hem toe, hij zal het fijn vinden je weer te zien". Marietje deed wat haar moeder zei en liep een klein vertrekje in, het was er donker, dat kwam doordat er alleen door een klein, bijna helemaal met planten begroeid raampje een klein beetje licht naar binnen kwam. Maar dat was nog geen reden dat Marietje haar vader niet goed kon zien liggen! Ze zag hem duidelijk op de bedstede liggen, hij zag bleek en hij had holle ogen. "Kom je eten?" vroeg haar moeder. Ze liep de kamer uit en begon zwijgend te eten. Ze kon die avond moeilijk in slaap komen.

En wat ze al had gedacht gebeurde, een paar dagen later stierf haar vader. Marietje en haar moeder begroeven hem en legden nog wat bloemen neer en gingen toen naar huis. Een paar dagen na de begrafenis stierf ook de moeder. Marietje begroef haar net als haar vader en ook nu legde ze er bloemen neer. Toen pakte ze de gezinsfoto en haar lappenpopje en vertrok. Hoe lang ze liep wist ze niet en hoe ver al helemaal niet maar ze ze wist wel dat ze op een dag een huisje zag. Ze liep er naar toe en klopte aan. Een oude man deed open. "Dag meisje, hoe kom hij hier zo laat en alleen? Wacht, kom eerst maar even binnen dan krijg je een kop warme chocolademelk van mijn vrouw". En zo gezegd zo gedaan. Marietje vertelde de oude man het hele verhaal: dat haar ouders waren gestorven, en dat ze niets meer had behalve haar popje en haar foto. "Zo", zei de oude man "en hoe heet je?" "Marietje mijnheer" "Oké, ik heet Albert ook wel bekend als de kerstman. Maar goed genoeg gekletst, ik zal je even voorstellen aan mijn vrouw Marjo en aan mijn zoontje Tom. en als zij het goed vinden en jij wil mag je hier wonen". "Graag meneer".

Marjo en Tom vonden het goed dat Marietje bij hen kwam wonen. En samen met de kerstman, Marjo en Tom leefde ze nog lang en gelukkig.

Anna Dijk, december 2005