Anneke's welkomstwoord

Welkom iedereen die hier aanwezig is. Familie, vrienden, kennissen van Cris Dijk. Fijn dat u allemaal bent gekomen naar deze afscheidsdienst van onze pa. Als oudste dochter wil ik u graag iets vertellen over wat hij voor ons betekent.

U allen zult hem op de een of andere manier gekend hebben. Voor ons als kinderen en zeker ook voor Bep, zijn vrouw, was hij een man die het beste wilde voor zijn gezin. Daarom zijn ze bijna 50 jaar geleden ook samen naar de Noordoostpolder gekomen. Pa en ma zeker ook, hebben ons daarom ook altijd gestimuleerd om de kansen te benutten die zij niet hadden gekregen maar wel heel graag gehad hadden. En dat betekende voor ons dat we konden leren en studeren wat we wilden. En daar kunnen we nu nog steeds dankbaar voor zijn.

Pa was geen man van grote en diepzinnige woorden. Hij hield van ons als een echte vader en was trots op zijn kinderen. Hij vond dat moeilijk om te zeggen. We zagen dat dan ook vooral terug in de manier waarop hij naar ons keek, de grapjes die hij maakte en zeker niet in de laatste plaats de grote betrokkenheid bij zijn kleinkinderen. Alles wilde hij van hen weten: hoe het ging op school en daarbuiten, met hun gezondheid, hun hobby’s en hun ambities. Toen wij zo jong waren had hij daar gewoon de tijd niet voor. Pa was een harde werker, en naast zijn werk ging hij naar school, had hij de volkstuin, de bloementuin, de vakbond, de kerk, enz. Kortom voor het gezin bleef dan niet zoveel tijd over, maar dat was wel heel gewoon in die tijd.

Pa en ma konden samen genieten van de gewone dingen van het leven. Een ritje langs de bloembollenvelden, samen fietsen op de Veluwe of de laatste jaren nordic-walking in het Kuinderbos. Maar ook samen naar Portugal, en dan was er niets mooiers dan ’s morgens een kop koffie op een terras waar alleen de Portugezen kwamen, of een sinaasappel eten rechtstreeks van de boom.

Pa stond voor iedereen klaar en kon met iedereen een praatje maken. Hij was ook heel praktisch en kon eigenlijk alles. Niet helemaal tot in de details maar toch../ Een garage bouwen, centrale verwarming aanleggen, schilderen, behangen, noem maar op. Pa deed het en leerde het ons (ook zijn dochters) ook of hielp ons daarbij.

Pa was ook een regelaar en een planner. Hij zorgde ervoor dat alles thuis op rolletjes liep, iedereen op tijd op de plek was waar hij wezen moest. De laatste jaren is daarbij de zorg gekomen. De zorg om ma omdat ze niet meer zo mobiel is. Pa regelde alles voor haar. Dat maakte het voor hem nog moeilijker om te accepteren dat hij ook niet meer alles kon. Sinds hij vorig jaar in Portugal weer hart klachten kreeg had hij daar moeite mee. Hij had niet meer de energie en de kracht om te dingen te doen die hij wilde doen of vond dat hij moest doen. Oud worden op deze manier is niet leuk, zei hij. Maar toch was hij vooral ook een optimist. Dit najaar zou de nieuwe auto komen. En vrijdagavond nog vroeg hij om een nieuw scheerapparaat zodat hij zichzelf in het ziekenhuis kon scheren de komende periode. Helaas heeft dat niet meer zo mogen zijn.

Pa was boven alles een buitenman. Hij hield ervan om buiten te zijn, de tuin, de volkstuin, de camping, dieren, bloemen en de natuur. Hij kon er altijd van genieten. De verhuizing van de Schouwstraat naar de Bossulaan is zwaar voor hem geweest. Hij kon niet meer zomaar de tuin inlopen, maar hij wist dat het goed voor ma was en dus nodig. En hij had er daarom ook vrede mee. Maar die bloemen, hij kon er zo van genieten. En daarom hebben we de kleinkinderen gevraagd een mooie bloem uit te zoeken die zo bij hem neer te leggen.

Kortom: Cris Dijk is onze vader en daar zijn wij trots op!