Angst is om te lachen in het betere prentenboek
Door Pjotr van Lenteren
'Pap, ik word ontvoerd. Mag dat?' 'Ja hoor schat, als je maar netjes
je tanden poetst.'
Mathilde Stein en Mies van Hout, tijdens deze Kinderboekenweek opvallend
aanwezig in veel kinderboekhandels met hun nieuwste titel De kindereter, mogen
zo langzamerhand echte deskundigen worden genoemd op het gebied van kleuterangst.
Twee jaar geleden maakte het duo grote indruk met Bang mannetje
(Lemniscaat, 2005, Kinderboekwinkelprijs) en nu zijn ze terug met
een boek waarin angst iets lachwekkends is. De naamloze verteller,
een meisje van een jaar of acht, wordt ontvoerd door een rover en
doet alsof dat de normaalste zaak van de wereld is.
Erg onderhoudend zijn de details, zoals de rover die zijn kleren repareert in
de gevangenis op het titelblad, en het prentenboek dat het grijnzende meisje
leest op de laatste bladzijde, dat nog net herkenbaar is als het bekende
prentenboek Bang mannetje.
Twee punten van kritiek zijn
de krasserig getekende rover, die wel héél erg lijkt op de griezelige
slechteriken van Dahl-illustrator Quentin Blake,
en het wel erg vlak getekende heldhaftige meisje. Twee balletjes voor de ogen,
een perfecte glimlach en twee staartjes: dat kan dus íeder meisje voorstellen.
Wat Van Hout aan eigenheid heeft in haar decors, mist ze in haar personages.
Dat is bij de Duitse illustrator in opkomst Philip Waechter wel anders.
Zijn stijl is honderd procent die van hemzelf. Al sinds zijn debuut in Nederland,
het hartveroverende boekje Ik (Lemniscaat, 2004), herken je een Waechter al van
een paar meter afstand.
Zijn nieuwste prentenboek heet Emma in het spookhuis. Haas Emma droomt elke
nacht over monsters en slaapt daardoor slecht. Het bij een droomexpert hervonden
zelfvertrouwen stelt ze op de proef in het spookhuis op de kermis, wat natuurlijk
faliekant uit de hand loopt. Emma in het spookhuis heeft alles wat een goed
prentenboek moet hebben: niet al te subtiele, maar wel originele humor en een
verhaallijn zo helder als een mop. En ook nog eens prachtig verzorgd.
Aardig om te vermelden, maar dit keer niet vanwege de artistieke kwaliteit: Waar is
de draak? van Richard en Jason Hook. De illustraties moeten met een soort
imitatiemiddeleeuws wereldje de sfeer van sprookjes, ridders en draken oproepen, en
het is best grappig, zo'n opa die met zijn kleinzoon op drakenjacht gaat en te
bijziend is om er een te kunnen ontdekken. Maar door de suikerzoete uitvoering komen
vader en zoon Hook niet veel verder dan het irritante gevoel dat de reclame van
Werthers Echte altijd oproept.
Wat dit boek desondanks aantrekkelijk maakt, is dat er gebruik is gemaakt van
laminaat en gestanst karton om 76 draken in de illustraties te verstoppen.
De lezertjes hoeven in elk geval niet bang te zijn voor verveling.