Albert

20 april 2005. "Kunnen we geen narcissen uitgraven bij het zandpad en die dan voor zijn deur zetten? Ik vind het heel erg dat hij dood is." Auke. Hij is geschrokken. Want Albert - het mannetje van de spullen - is overleden. Longkanker had-ie, gisteren ging hij nog naar het ziekenhuis voor controle, vandaag vond iemand hem naast zijn bank. Dood.

"'k Versta d'r allemaal niks van hoor" zei Albert over Auke "maar hij kletst wel lekker weg". Ze konden het wel met elkaar vinden. Albert met al z'n zooi, Auke met z'n praatjes. Niet dat ze veel aan elkaar hadden, maar Albert was natuurlijk een beetje de aso van de buurt met al z'n troep, en Auke trok zich daar niks van aan. En af en toe kwam Auke thuis met een kadootje: z'n skateboard, bijvoorbeeld.

't Ging al een tijd niet goed. Anne was nog wel eens bij hem binnen geweeest. "Je kon nog net in de kamer komen" vertelde hij "zoveel dozen! Naar z'n bed liep een paadje. Kon je er precies komen. Maar hij verschoonde 't ook al niet meer. En mager dat-ie was". Vorige week was dat. Eergisteren heb ik hem nog gezien - toen moest-ie van het ziekenhuis aan zijn komen rijden. En nu is hij dood - en we hebben niet eens een foto van hem.

"Gezet door de gemeente" zegt Anne "zijn familie wilde niets".

Later kwam ik deze advertentie nog tegen in de Vriezer Post. Toch nog eén.