De trouwschoenen

Ze hebben het bijna tien jaar uitgehouden: mijn trouwschoenen. Gekocht ergens in het voorjaar van 1994, toen Mies en ik gingen trouwen: een jaar voor Anna werd geboren. Geweldige schoenen waren het: stevig, bruin, en heel erg sterk. 'k Heb ze die dag aangehad met het pak (dat nog steeds in de kast hangt).

Eerst naar het stadhuis, later bij ons thuis: op de thee, bij het eten, en 's avonds met het feest. We hadden het feest georganiseerd in de tuin: er een tent opgezet voor het geval het ging regenen (het werd prachtig weer). We hadden een echte grouwtaart met verdiepingen, we hadden ringen, een echt bloemetje, Mies was 's ochtends nog naar de kapper gegaan - Kees had ons in zijn zwarte Mitsibishu gereden, we hadden (gedeeltelijk) zelf gekookt, we hadden een paar mensen gevraagd voor de bediening - en 's avonds was er feest.

De trouwschoenen zijn de hele dag aangeweest. En daarna nog veel, heel veel dagen. Tot nu. Nu vallen ze echt helemaal uit elkaar. De onderzool laat los - er is geen houwen meer aan. "Ze lijken wel wat op ons huwelijk" heb ik wel eens tegen Mies gezegd "oud, ingelopen, nodig aan een poestbeurt toe, kapot en versleten - maar ze zitten geweldig. en ik wil ze aan als ik begraven wordt" - maar ik ben bang dat ze dat niet meer healen. Adieu trouwschoenen - tot ziens.

April 2004